W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Możecie Państwo dokonać w każdym czasie zmiany ustawień dotyczących cookies.

Kontakt

Gmina Kobylnica

ul. Główna 20, 76-251 Kobylnica
województwo pomorskie

tel.: 59 858 62 00
sekretariat Wójta tel: 59 858 62 01
fax: 59 810 21 43

email: kobylnica@kobylnica.pl
strona internetowa: www.kobylnica.pl

NIP: 839-17-19-997
REGON: 770979832

adres skrzynki ePUAP: /59r47dodbr/skrytka

Interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego dla stacji ładowania pojazdów elektrycznych

Wójt Gminy Kobylnica, działając na podstawie art. 14j § 1 i 3 w zw. z art. 14b, art. 14c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.), w odpowiedzi na wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 6 marca 2024 r. (data wpływu do organu podatkowego), w zakresie przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 70 ze zm.), postanawia:
uznać za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym stacja ładowania pojazdów elektrycznych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości (z wyłączeniem ewentualnego fundamentu bądź podobnej powierzchni) na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 70 z późn. zm.)

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2024 r. do Urzędu Gminy Kobylnica wpłynął drogą elektroniczną wniosek XXX, działającej za pośrednictwem pełnomocnika, o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości. Wniosek dotyczy zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski i jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT w Polsce. Główny zakres prowadzonej przez Spółkę działalności obejmuje obszar hurtowej sprzedaży oraz dystrybucji paliw. Spółka zarządza także siecią stacji paliw. Wnioskodawca w przyszłości zamierza rozszerzyć zakres prowadzonej działalności poprzez działalność związaną ze stacjami ładowania pojazdów elektrycznych, o których mowa w art. 2 pkt 27 ustawy z 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (t.j. Dz.U. z 2022, poz. 1083, dalej: „Ustawa o EiPA"). Przede wszystkim Wnioskodawca występując jako właściciel i operator stacji ładowania planuje umożliwiać ładowanie pojazdów elektrycznych zarówno klientom biznesowym (przedsiębiorstwa, głównie podatnicy VAT) oraz konsumentom (osoby fizyczne, nieprowadzące działalności gospodarczej). Stacje ładowania pojazdów Spółka planuje lokalizować zarówno na gruntach stanowiących jej własność jak również na gruntach stanowiących własność partnerów biznesowych, które to grunty będą przedmiotem umów dzierżawy. Zgodnie z przyjętym modelem biznesowym, Wnioskodawca planuje rozszerzyć zakres prowadzonej działalności wyłącznie o stacje ładowania pojazdów:

  1. posadowione na fundamencie prefabrykowanym, dedykowanym do konkretnego modelu stacji;
  2. przymocowane do powierzchni w postaci betonowej czy żelbetowej płyty parkingowej, jak również do fundamentowej lub stropowej płyty garażu wielostanowiskowego.

Stacje ładowania będą mocowane do ww. fundamentu/powierzchni szpilkami fundamentowymi, na które po posadowieniu (wstawieniu w otwory montażowe stacji) zostaną nałożone nakrętki. Stacja ładowania pojazdów będzie spełniać warunki techniczne określone w Ustawie o EiPA oraz rozporządzeniu Ministra Energii z dnia 26 czerwca 2019 r. w sprawie wymagań technicznych dla stacji ładowania i punktów ładowania stanowiących element infrastruktury ładowania drogowego transportu publicznego (Dz.U. z 2019 r., poz. 1316). Stacja ładowania pojazdów składać się będzie przede wszystkim z urządzenia technicznego, przewodów do ładowania pojazdów i ewentualnego fundamentu prefabrykowanego. W skład stacji wchodzić będą przede wszystkim następujące elementy techniczne:

  • gniazdo ładowania AC,
  • dotykowy wyświetlacz,
  • przewody,
  • czytnik RFID (RFID to technologia, która wykorzystuje fale radiowe do przesyłania danych oraz zasilania elektronicznego układu stanowiącego etykietę obiektu przez czytnik, w celu identyfikacji obiektu),
  • obudowa ładowarki z blachy (ściany osłonowe, drzwi, dach urządzenia),
  • w środku urządzenia - część energoelektroniki i rozdzielczo-zabezpieczeniowa,
  • celem zapewnienia zasilania w stacji ładowania - przewody zasilające, przechodzące poprzez fundament / powierzchnię pod stacją ładowania.

Moc przyłączeniowa stacji wynosić będzie odpowiednio 60 kW / 120 kW / 180 kW.

W zależności od wybranej konfiguracji konkretna stacja ładowania może być przeznaczona do ładowania pojazdów elektrycznych wyposażonych w złącze ładowania Combo-2 (Type2/mode4), Combo-2 HPC (Type2/mode4), CHAdeMO, gniazdo AC (Type2/Mode3). Planowany przez Spółkę model stacji ładowania umożliwi w dowolnym momencie przeniesienie jej do innej lokalizacji bez uszkodzenia płyty fundamentowej/powierzchni (np. z wykorzystaniem wózka widłowego).

Na tle przedstawionego powyżej stanu faktycznego Wnioskodawca postawił następujące pytania:

W związku w przedstawionym powyżej opisem, Wnioskodawca zwraca się z pytaniem czy stacja ładowania pojazdów elektrycznych będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości?

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisko w sprawie:

Zdaniem Wnioskodawcy, stacja ładowania pojazdów elektrycznych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości (z wyłączeniem ewentualnego fundamentu bądź podobnej powierzchni opisanej w zdarzeniu przyszłym).

W złożonym wniosku o wydanie interpretacji podatkowej Wnioskodawca uzasadnił argumentację faktyczną oraz prawną, przemawiającą za prawidłowością przedstawionego stanowiska.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o PoN opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowalne:

  1. grunty,
  2. budynki lub ich części,
  3. budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Ustawa o PoN zawiera również definicje legalne poszczególnych przedmiotów opodatkowania. Za budynek uznaje się taki obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. la ust. 1 pkt 1 ustawy PoN).

Przez budowlę natomiast należy rozumieć obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który nie jest klasyfikowany jako budynek jak również jako obiekt małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem (art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o PoN).

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 682, dalej określanej jako „ustawa PB") przez obiekt budowlany rozumie się budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Na gruncie regulacji prawa budowlanego przez budynek rozumie się obiekt budowlany, który cechuje się trwałym związaniem z gruntem, wydzieleniem z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 3 pkt 2 ustawy PB). Zatem należy stwierdzić, że definicja budynku zawarta w ustawie o PoN jest tożsama z definicją zawartą w ustawie PB.

Treść art. 3 pkt 3 ustawy PB definiuje budowlę jako każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolnostojące trwale związane 
z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolnostojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych, morskich turbin wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Różnica pomiędzy definicją budowli zawartą w prawie budowlanym a definicją zawartą w regulacjach podatkowych jest taka, że w ustawie PB ustawodawca wskazał przykładowy katalog obiektów klasyfikowanych obligatoryjnie jako budowla.

Zgodnie z przytoczoną definicją budowli zawartą w ustawie o PoN, za budowlę uznaje się również urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, które związane jest z obiektem budowlanym i zapewnia możliwość użytkowania tego obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Art. 3 pkt 9 ustawy PB wskazuje, że przez urządzenie budowlane rozumie się urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniającym możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Ciężar ponoszenia PoN spoczywa na osobach fizycznych, osobach prawnych oraz jednostkach organizacyjnych, w tym spółkach nieposiadających osobowości prawnej, które są m.in. właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych (art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o PoN). W przypadku PoN podstawę opodatkowania stanowi odpowiednio:

  1. dla gruntów - powierzchnia,
  2. dla budynków lub ich części - powierzchnia użytkowa,
  3. dla budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - wartość tych budowli określona zgodnie z przepisami o podatkach dochodowych.

Z powyższych przepisów wynika, że na potrzeby PoN jeden obiekt może być zaklasyfikowany wyłącznie do jednego przedmiotu opodatkowania tj. albo jako grunt albo jak budynek albo jako budowla.

Mając na uwadze zarówno treść przytoczonych przepisów ustawy o PoN oraz ustawy PB, za budowlę objętą PoN uznaje się taki obiekt budowlany, który:

  • jest obiektem budowlanym wzniesionym z użyciem wyrobów budowlanych oraz nie jest budynkiem lub obiektem małej architektury, albo
  • jest urządzeniem budowlanym w rozumieniu przepisów ustawy PB oraz zapewnia możliwość użytkowania danego obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Odnosząc się do przedstawionego przez Spółkę zdarzenia przyszłego oraz opisu urządzenia technicznego w postaci stacji ładowania pojazdów elektrycznych, należy wskazać, że będzie to obiekt, który zostanie wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych, a tym samym stanowić będzie obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy PB. Podatkowa definicja budowli odwołuje się bowiem do definicji obiektu budowlanego w rozumieniu ustawy PB, która to ustawa definiuje obiekt budowlany jako m.in. budowlę wzniesioną z użyciem wyrobów budowlanych. Tym samym pierwsza przesłanka podatkowej definicji budowli zostanie spełniona tj. obiekt będzie wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych poprzez przymocowanie urządzenia technicznego do fundamentu. W ocenie Wnioskodawcy opisane we wniosku urządzenie techniczne nie będzie spełniać przesłanek zarówno budynku jak również obiektu małej architektury.

Skoro opisane przez Spółkę urządzenie techniczne zostanie wzniesione z użyciem wyrobów budowlanych, a także nie będzie spełniało definicji budynku jak i obiektu małej architektury, należy przeprowadzić ocenę czy faktycznie urządzenie to stanowi budowlę.

W ustawie PB wskazano rodzaje przykładowych obiektów, które stanowią budowlę - jednak nie jest to katalog zamknięty, a jedynie przykładowe wyliczenie. Mając jednak na uwadze treść art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 1997 poz. 483) stwierdzić należy, że element konstrukcyjny podatku jakim jest przedmiot opodatkowania, nie może być ustalany na podstawie domniemania istnienia budowli. Tym samym, wyliczenie zawarte w art. 3 pkt 3 ustawy PB należy uznać za zamknięte dla potrzeb kwalifikacji prawno-podatkowej.

Na poparcie stanowiska Spółka powołuje się na orzecznictwo sądów administracyjnych oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego. W wyroku z dnia 13 września 2011 r. sygn. P 33/09 Trybunał Konstytucyjny (dalej: TK) stwierdził, że za budowlę dla celów podatkowych mogą zostać uznane „jedynie budowle wymienione expressis verbis w art. 3 pkt 3 ustawy PB, w innych przepisach tej ustawy lub w załączniku do niej (...) mając zarazem na uwadze, iż nie jest wykluczone aby o statusie poszczególnych obiektów i urządzeń współdecydować będą również inne przepisy rangi ustawowej, uzupełniające, modyfikujące czy doprecyzowujące prawo budowlane". Pogląd ten był podkreślany również w późniejszym orzecznictwie, przykładowo w jednym z wyroków wskazano, że „za budowlę w rozumieniu przepisów u.p.o.l. należy zatem uznać taki obiekt budowlany, który został jednoznacznie wskazany w definicji budowli bądź w innych przepisach u.p.b" (wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2018 r. sygn. II FSK 2742/16). Tożsame stanowisko zostało zaprezentowane w jednej z uchwał Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA), w której wskazano, że „do kategorii budowli, objętych opodatkowaniem podatkiem od nieruchomości, jako przedmiot opodatkowania, mogą zostać zaliczone tylko te obiekty, które zostały wyszczególnione w ustawie, w tym przede wszystkim w art. 3 pkt 3 ustawy PB" (uchwała NSA z dnia 29 września 2021 r. sygn. III FPS 1/21).

Konieczność dokonywania kwalifikacji poszczególnych obiektów na gruncie PoN wyłącznie w oparciu o ustawę o PoN oraz ustawę PB akcentowana jest również w najnowszym orzecznictwie. Przykładowo w jednym z wyroków Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) wskazał „powyższe oznacza wprost, że w myśl ustawy podatkowej, obiekt budowlany (niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury) oraz urządzenie budowlane (związane z obiektem budowlanym), stanowi budowlę, o ile taki obiekt lub urządzenie jest obiektem lub urządzeniem budowlanym w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, a nie innych przepisów prawa" (wyrok WSA 
w Gliwicach z dnia 11 kwietnia 2023 r. sygn. ISA/GI1542/22). Również w ocenie przedstawicieli doktryny prawa podatkowego wskazuje się, że ocena tego, czy dany obiekt stanowi budowlę podlegającą opodatkowaniu PoN powinna być dokonywana wyłącznie na podstawie ustawy o PoN oraz ustawy PB (R. Dowgier i in., Podatki i opłaty lokalne. Komentarz. 2020).

W pierwszej kolejności Wnioskodawca podkreśla, że w art. 3 pkt 3 Ustawy PB ustawodawca nie wymienił wprost stacji ładowania pojazdów elektrycznych, co istotne również w pozostałych  przepisach tej ustawy jak również w załącznikach taki rodzaj obiektu nie został wskazany jak budowla. Tym samym mając na względzie standardy interpretacyjne wyznaczone przez wyrok TK o sygn. P 33/09 stwierdzić należy, że stacje ładowania nie zostały uznane za budowle, a tym samym nie objęto ich zakresem przedmiotowym PoN.

Faktem jest, iż ustawodawca w art. 3 pkt 3 ustawy PB jako budowle wymienił wolno stojące urządzenia techniczne. Tym niemniej w ocenie Spółki opisane we wniosku stacje ładowania pojazdów elektrycznych nie będą stanowiły takiego rodzaju obiektu budowlanego. Przez wolnostojące urządzenie techniczne rozumie się takie urządzenie, które nie jest połączone przestrzennie z żadnym obiektem budowlanym, zarówno z budynkiem jak i budowlą np. fundamentem (W. Morawski (red.), T. Brzezicki, K. Lasiński—Sułecki, P. Majka, W. Morawski, Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych - komentarz, Gdańsk 2016, s. 101-102). W opisanym zdarzeniu przyszłym wyraźnie podkreślono, że stacje ładowania, które w praktyce stanowią urządzenie techniczne będą połączone z fundamentem, a zatem z budowlą w rozumieniu ustawy PB i ustawy o PoN lub podobną powierzchnią stanowiącą budowlę.

Wnioskodawca wskazuje również, że za budowlę ustawodawca uważa części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych, morskich turbin wiatrowych i innych urządzeń) czy też fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. W opisie zdarzenia przyszłego Spółka wskazuje, że stacja ładowania pojazdów elektrycznych stanowiąca urządzenie techniczne będzie przymocowana do fundamentu, a w niektórych przypadkach np. do betonowej płyty parkingowej bądź stropowej płyty garażu wielostanowiskowego. Wnioskodawca stoi zatem na stanowisku, że w tak opisanym zdarzeniu przyszłym budowlą podlegającą opodatkowaniu PoN będzie wyłącznie fundament bądź część budowlana (np. betonowa płyta parkingowa).

Wnioskodawca wskazuje, że przyjęte przez Spółkę stanowisko znalazło potwierdzenie w wydanych na rzecz Spółki indywidualnych interpretacjach:

  • interpretacji z dnia 14 września 2023 r. znak RFFN4.310.1.2023 wydanej przez Wójta Gminy Chodzież,
  • interpretacji z dnia 17 października 2023 r. znak FP.3120.7.3.2023.AL wydanej przez Burmistrza Złocieńca,
  • interpretacji z dnia 6 października 2023 r. znak RBP.310.1.2023 wydanej przez Burmistrza Gminy Brok,

gdzie organy podatkowe w pełni podzieliły stanowisko Wnioskodawcy, iż w przypadku analogicznych stacji ładowania pojazdów elektrycznych opodatkowaniu podlega wyłącznie część budowlana (np. fundament bądź betonowa płyta parkingowa).

Dodatkowo Spółka wskazała, że tak zaprezentowany pogląd posiada również odzwierciedlenie w licznym orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo Spółka wskazała m.in. na następujące wyroki:

  • wyroki WSA w Gliwicach z dnia 11 kwietnia 2023 r. o sygn. I SA/GI 1542/22, I SA/GI 1540/22, ISA/GI 1537/22 w których skład orzekający podkreślił, że „jeżeli natomiast urządzenia techniczne posiadają części budowlane, wówczas opodatkowaniu podlegają te części budowlane. W przypadku zaś, gdy urządzenie budowlane posadowione jest na fundamencie, jako odrębnej pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową, opodatkowaniu podlegają jedynie fundamenty".
  • wyrok WSA w Gdańsku z dnia 7 marca 2023 r. sygn. I SA/Gd 1071/22, w którym to orzeczeniu wyraźnie zaakcentowano, że „ustawodawca rozróżnia jako budowle części budowlane urządzeń technicznych, a co za tym idzie - a contrario - nie uznaje za budowle pozostałych części tych urządzeń".
  • wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 17 listopada 2022 r. sygn. I SA/Wr 892/21 gdzie w uzasadnieniu sąd podkreślił, że „jeżeli natomiast urządzenia techniczne posiadają części budowlane, wówczas opodatkowaniu podlegają te części budowlane". - wyrok WSA 
    w Gliwicach z dnia 28 lutego 2022 r. sygn. I SA/GI 1173/21 oraz z dnia 23 listopada 2021 r. sygn. I SA/GI 959/21 gdzie sąd zaznaczył, iż „jeśli urządzenia takie posiadają części budowlane, wówczas opodatkowaniu podlegają te części budowlane. W przypadku zaś, gdy urządzenie techniczne posadowione jest na fundamencie, jako odrębnej pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową, opodatkowaniu podlegają jedynie fundamenty”
  • wyrok NSA z dnia 22 grudnia 2020 r. sygn. II FSK 2231/18 wskazujący, iż „jeżeli natomiast urządzenia techniczne posiadają części budowlane, wówczas opodatkowaniu podlegają te części budowlane. W przypadku zaś, gdy urządzenie budowlane posadowione jest na fundamencie, jako odrębnej pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową, opodatkowaniu podlegają jedynie fundamenty".
  • wyrok NSA z dnia 10 grudnia 2019 r. sygn. II FSK 172/18 w którym zaakcentowano również, że „odtąd jako budowla opodatkowaniu podlegają obiekty budowlane niebędące budynkami lub obiektami małej architektury wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesione z użyciem wyrobów budowlanych. Nie podlegają natomiast opodatkowaniu urządzenia techniczne, chyba że są to urządzenia techniczne wolnostojące. Jeżeli natomiast urządzenia techniczne posiadają części budowlane, wówczas opodatkowaniu podlegają te części budowlane. W przypadku zaś, gdy urządzenie budowlane posadowione jest na fundamencie, jako odrębnej pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową, opodatkowaniu podlegają jedynie fundamenty".
  • Wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2019 r. sygn. II FSK 123/17, w którym to wyroku ponownie zaakcentowano, iż „mając na uwadze granice ściśle zakreślone przez stan fatyczny, opisany przez spółkę we wniosku o interpretację uznać należy, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 28 czerwca 2015 r., elektrofiltry oraz instalacje odsiarczania spalin, jeżeli stanowią urządzenia techniczne (i nie są ani wolnostojące, ani nie stanowią części budowlanej urządzeń technicznych), nie mogą być uznane ani za obiekty budowlane na gruncie przepisu art. 3 pkt 1 P.b., ani za urządzenia budowlane na podstawie art. 3 pkt 9 P.b. W tej sytuacji rozważać można jako przedmiot opodatkowania, jedynie części budowlane urządzeń technicznych, czyli budowle, zgodnie z art. 3 pkt 3 P.b., co przyznaje sama spółka."

Z uwagi na fakt, że ustawodawca na gruncie ustawy o PoN za budowlę uznaje również urządzenie budowlane zdefiniowane przez ustawę PB, należy przytoczyć wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 września 2011 r. sygn. P 33/09 w którym to podkreślono, że PoN mogą być objęte tylko takie urządzenia budowlane które:

  • zostały wymienione expressis verbis w art. 3 pkt 9 ustawy PB, a zatem „przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki", a także
  • inne urządzenia techniczne, które nie są wymienione w treści art. 3 pkt 9 ustawy PB, pod warunkiem, że zapewniają możliwość użytkowania obiektu budowlanego będącego budowla zgodnie z jego przeznaczeniem.

Mając na uwadze wyżej przytoczone orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, które cytowane jest w najnowszych orzeczeniach sądów administracyjnych (por. m.in. wyrok NSA z dnia 22 listopada 2022 r. sygn. III FSK 257/22 czy Uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 października 2022 r. sygn. III FPS 2/22) stwierdzić należy, że opisana we wniosku przez Wnioskodawcę stacja nie spełnia przesłanek uznania jej za urządzenie budowlane. Po pierwsze, stacje ładowania pojazdów elektrycznych nie zostały wprost wskazane w art. 3 pkt 9 ustawy PB. Po drugie, nie spełnia ona funkcji służebnej w stosunku do obiektu budowlanego. Nie sposób przyjąć, aby to stacja ładowania składająca się z poszczególnych elementów technicznych zapewniała możliwość użytkowania fundamentu lub podobnej powierzchni (w przedstawionym zdarzeniu przyszłym występujących jako obiekt budowlany) zgodnie z jego przeznaczeniem. Przeciwnie, to ten fundament będzie zapewniał aby urządzenie techniczne w postaci stacji ładowania pojazdów mogło być używane zgodnie z przeznaczeniem.

Okoliczność, że opisana przez Spółkę stacja ładowania nie stanowi urządzenia budowlanego w rozumieniu ustawy PB, został potwierdzony w otrzymanych przez Spółkę wskazanych wyżej interpretacjach. Przykładowo, w tym zakresie Burmistrz Gminy Brok w interpretacji indywidualnej 
z dnia 6 października 2023 r. znak RBP.310.1.2023 stwierdził, że „Opisana we wniosku przez wnioskodawcę stacja ładowania pojazdów elektrycznych nie została wprost wskazana jako urządzenie budowlane w art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, nie sposób przyjąć aby stację ładowania zakwalifikować jako urządzenie budowlane, a tym samym jako budowlę na gruncie ustawy o podatkach i lokalnych".

Argumentacja przedstawiona przez Spółkę znajduje również potwierdzenie w ugruntowanym orzecznictwie. Przykładowo należy wskazać m.in. na:

  • wyroki WSA w Gliwicach z dnia 11 kwietnia 2023 r. o sygn. I SA/GI 1542/22, I SA/GI 1540/22, SA/GI 1537/22 w których skład orzekający wskazał, że „w rozpatrywanej sprawie trudno uznać, by Instalacja Odsiarczania Spalin, jak i elektrofiltry, pełniły rolę służebną wobec fundamentu, na którym zostały posadowione, bowiem to części budowlane (fundamenty i podpory) pełnią wobec nich taką funkcję. Nie można więc zasadnie wywodzić, że stanowią one "urządzenie budowlane", ani też wolnostojące instalacje lub urządzenia (z uwagi na posadowienie ich na fundamencie) w ujęciu P.b., a co za tym idzie przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości. To zaś oznacza, że jedynie fundamenty pod nimi stanowią budowle podlegające opodatkowaniu".
  • wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2022 r. sygn. III FSK 740/22 wskazujący, iż „zasadny wobec tego jest wniosek, że stacje transformatorowe zapewniają możliwość użytkowania pozostałych elementów zespołu prądotwórczego, zgodnie z ich przeznaczeniem, a nie części budowlanej tej instalacji. To raczej - jak zauważył NSA - część budowlana infrastruktury fotowoltaicznej służy zapewnieniu prawidłowego funkcjonowania elementów prądotwórczych, jak panele, 
    a nie odwrotnie. Z tego punktu widzenia i z perspektywy ustawy podatkowej, części budowlane instalacji fotowoltaicznej oraz panele i falowniki stanowią odrębne obiekty, z których tylko pierwszy kwalifikowany jest do budowli objętych podatkiem od nieruchomości. Skoro wobec tego panele fotowoltaiczne oraz falowniki nie są traktowane jako budowla w świetle art. la ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. w związku z art. 3 pkt 3 p.b, to powiązane z nimi użytkowo stacje transformatorowe, tworząc razem zespół prądotwórczy, nie mogą zostać uznane za urządzenia budowlane w rozumieniu art. la ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. w związku z art. 3 pkt 9 p.b" (wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2022 r. sygn. III FSK 740/22).
  • wyrok WSA w Gliwicach z dnia 28 lutego 2022 r. sygn. I SA/GI 1173/21, gdzie skład orzekający zaznaczył, że „stąd w orzecznictwie sądowo administracyjnym wypracowano pogląd, że o urządzeniu można mówić wówczas, gdy istnieje już pewien nośnik w postaci obiektu lub budowli, z którym dane urządzenie pozostaje w funkcjonalnym związku i na którym ma być zainstalowane".
  • wyrok NSA z dnia 22 października 2014 r. sygn. II OSK 956/13 również akcentujący konieczność występowania związku funkcjonalnego pomiędzy urządzeniem technicznym a obiektem budowlanym „jak wynika z powyższej definicji charakterystyczną cechą urządzenia budowlanego jest jego funkcjonalny związek z obiektem budowlanym. Urządzenia techniczne niezwiązane funkcjonalnie z obiektem budowlanym, a służące innym celom, nie mogą być uznane za urządzenia budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 9. (...) stąd w orzecznictwie sądowo administracyjnym wypracowano pogląd, że o urządzeniu można mówić wówczas, gdy istnieje już pewien nośnik w postaci obiektu lub budowli z którym dane urządzenie pozostaje w funkcjonalnym związku i na którym ma być zainstalowane".

Podsumowując, zdaniem Spółki w tak opisanym zdarzeniu przyszłym za budowlę w rozumieniu ustawy o PoN powinien zostać uznany wyłącznie fundament bądź podobna powierzchnia opisana w zdarzeniu przyszłym (np. betonowa płyta parkingowa do której stacja będzie przymocowana). Stacje ładowania pojazdów elektrycznych nie zostały wymienione zarówno w art. 
3 pkt 3 ustawy PB, w innych przepisach tej ustawy jak również w załącznikach do niej - a tym samym, nie mogą być uznane za budowlę. Mając na uwadze, że urządzenia te będą posadowione na fundamencie bądź elemencie budowlanym (np. betonowej płycie parkingowej), bezsprzecznym jest, iż w zależności od okoliczności to ten fundament bądź podobna powierzchnia będzie podlegać wyłącznie opodatkowaniu. Nie sposób również przyjąć, aby stacje ładowania zakwalifikować jako urządzenie budowlane, a tym samym jako budowlę na gruncie ustawy o PoN. Brak jest wskazania w art. 3 pkt 9 ustawy PB stacji ładowania pojazdów elektrycznych. Urządzenia te nie będą również występowały w roli służebnej do obiektu budowlanego, ponieważ to fundament bądź podobna powierzchnia np. betonowa płyta parkingowa (stanowiące budowlę w opisanym stanie faktycznym) będą zapewniały możliwość ich użytkowania zgodnie z przeznaczeniem.

Wniosek XXX zawiera także oświadczenie, o którym mowa w art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej, o następującej treści: „Na podstawie art. 14b § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa, oświadczam, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego".

Po rozpatrzeniu stanowiska Wnioskodawcy organ podatkowy zważył co następuje:

Punktem wyjścia przy czynieniu rozważań na gruncie niniejszej opinii są następujące normy prawne:

  1. art. 3 pkt. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (dalej: u.p.b.), zgodnie z którym przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wniesiony z użyciem wyrobów budowlanych;
  2. art. 3 pkt 3 u.p.b., zgodnie z którym przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolnostojące maszty antenowe, wolnostojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolnostojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych, morskich turbin wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową;
  3. art. 3 pkt 9 u.p.b., zgodnie z którym przez urządzenie budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i pace pod śmietniki;
  4. art. 2 ust.1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: u.p.o.l),zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane: grunty; budynki lub ich części; budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej;
  5. art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l, zgodnie z którym przez budowle rozumie się obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędących budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem;
  6. art. 2 pkt 27 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (dalej: u.e.p.a), zgodnie z którym stacją ładowania jest:
    1. urządzenie budowlane obejmujące co najmniej jeden punkt ładowania o normalnej mocy lub punkt ładowania o dużej mocy, związane z obiektem budowlanym, lub
    2. wolnostojący obiekt budowlany z zainstalowanym co najmniej jednym punktem ładowania o normalnej mocy lub punktem ładowania o dużej mocy
      • wyposażone w oprogramowanie wykorzystywane do świadczenia usługi ładowania, wraz ze stanowiskami postojowymi, których liczba odpowiada liczbie punktów ładowania umożliwiających jednoczesne świadczenie tej usługi, oraz, w przypadku gdy stacja ładowania jest podłączona do sieci dystrybucyjnej w rozumieniu ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne, instalacją prowadzącą od punktu ładownia do przyłącza elektroenergetycznego.

W pierwszej kolejności należy przede wszystkim podkreślić, iż w ocenie organu podatkowego stanowisko wnioskodawcy w zakresie zakwalifikowania stacji ładowania pojazdu jako jednego z obiektów, o których mowa w u.p.b. oraz u.p.o.l. jest wzajemnie sprzeczne. Mając na względzie, że interpretacja przepisów prawa podatkowego wydawana jest wyłącznie w ramach przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego, organ podatkowy (w ślad za jednoznacznym stanowiskiem XXX.), że stacja ładowania pojazdów będzie obiektem, „który zostanie wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych, a tym samym stanowić będzie obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy PB” (u.p.b.). jak wskazano powyżej, w dalszym zakresie stanowisko wnioskodawcy jest już jednak sprzeczne, bowiem argumentując z jakich względów stacja ładowania nie jest w jego ocenie budowlą twierdzi, że stacja ta nie będzie stanowiła wolnostojącego urządzenia technicznego, lecz będzie urządzeniem technicznym połączonym z fundamentem (częścią budowlaną/budowlą). Budowlą zdaniem wnioskodawcy jest więc tylko część budowlana urządzenia technicznego, którym to urządzeniem, jak wprost zaznacza się we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, jest stacja ładowania pojazdów.

Wyjaśniając zauważoną sprzeczność należy wskazać, że:

  1. zgodnie z art. 3 pkt 1 u.p.b. istnieją wyłącznie trzy rodzaje obiektów budowlanych – budynek, budowla i obiekt małej architektury, co potwierdza treść art. 3 pkt 3 u.p.b. stanowiący, że każdy obiekt budowlany, który nie jest budynkiem albo obiektem małej architektury, jest budowlą;
  2. wnioskodawca wprost stwierdza, że planowane do realizacji stacje ładowania pojazdów są obiektami budowlanymi. Skoro jednocześnie wyłącza możliwość zakwalifikowania ich jako budynki albo obiekty małej architektury, to z samej kwalifikacji poczynionej przez wnioskodawcę wynika, że muszą one być budowlami;
  3. urządzenia techniczne przymocowane do fundamentu lub płyty parkingowej/stropowej nie są zdaniem wnioskodawcy wolno stojącymi urządzeniami technicznymi, a więc nie są również budowlami. Skoro nie są również budynkami i obiektami małej architektury, to tym samym nie mogą być obiektami budowlanymi (wobec wyczerpującego katalogu obiektów budowlanych, składającego się z trzech pozycji).

Stanowisko wnioskodawcy jest sprzeczne, bowiem z jednej strony wprost kwalifikuje stacje ładowania pojazdów jako obiekty budowlane, a następnie przedstawia szeroką argumentację mającą przemawiać za tym, że przedmiotowych stacji nie można zaliczyć do żadnej z kategorii obiektów budowlanych (budynków, budowli, obiektów małej architektury).

W realiach obowiązującego stanu prawnego, mając na względzie zacytowaną powyżej treść art. 2 pkt 27 u.e.p.a., należy moim zdaniem przyjąć, że:

  1. stacja ładowania pojazdów może być urządzeniem budowlanym – będzie to miało miejsce w przypadku, gdy inwestor dokona zamierzenia polegającego na wzniesieniu budynku użyteczności publicznej, budynku niemieszkalnego bądź budynku mieszkalnego, z jednoczesną realizacją odpowiedniej ilości miejsc postojowych, realizując obowiązki wynikające z art. 12, art.12a i art. 12b u.e.p.a., musi stworzyć w ramach miejsc postojowych odpowiednie warunki do ładowania pojazdów z punktów ładowania. W świetle założeń społeczno-środowiskowych, związanych z odstąpieniem od używania paliw kopalnych, stacje ładowania pojazdów będą typowymi urządzeniami budowlanymi służącymi użytkowaniu miejsc postojowych (obiektu budowlanego) zgodnie z ich założonym przeznaczeniem – którym będzie również miejsce ładowania pojazdu. Jak wynika z treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, nie to ma być jednak przedmiotem działalności wnioskodawcy;
  2. stacja ładowania pojazdu może być wolno stojącym obiektem budowlanym – z czego wynikają dwie okoliczności – stacje ładowania pojazdów ( jeśli nie są urządzeniami budowlanymi), zawsze stanowią wbrew stanowisku wnioskodawcy obiekty wolnostojące, niezależnie od tego czy przygotowano fundament na ich ustawienie. Ponadto stacja ładowania pojazdów musi być również obiektem budowlanym, to musi być zarazem budynkiem, budowlą lub obiektem małej architektury. W rozpatrywanym przypadku, opis stanu faktycznego wskazuje na konieczność zakwalifikowania przedmiotowych stacji planowanych do realizacji przez XXX jako budowli.

W ocenie organu podatkowego, powyższe wyliczenie zawarte w art.2 pkt 27 u.e.p.a. ma charakter wyczerpujący. Jeśli więc przedmiotem planów wnioskodawcy w istocie są jak twierdzi stacje ładowania paliw, to muszą być to wolnostojące obiekty budowlane, w postaci budowli ( ze względów, o których mowa powyżej, stan faktyczny sprawy nie wskazuje na możliwość potraktowania ich jako urządzeń budowlanych).

Organ podatkowy wskazuje „W pierwszej kolejności należy wskazać, że budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. jest obiekt budowlany w rozumieniu Prawa budowlanego, który nie ma cech budynku oraz nie jest obiektem małej architektury. Za wyrokiem TK z 13.09.2011 r., P 33/09 trzeba przyjąć, że opodatkowanie danego obiektu budowlanego jako budowli wymaga zidentyfikowania go w art. 3 pkt 3 pr. bud., w innych przepisach tej ustawy, w załączniku do niej lub w przepisach ustaw tzw. około budowlanych.” R. Dowgier, L. Etel, G. Liszewski, B. Pahl Podatki i opłaty lokalne. Komentarz, LEX. 2021, art. 1a u.p.o.l.).

Jak twierdzi wnioskodawca, powołując się na treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 września 2011 r. syg. Akt P 33/09 oraz uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 11 kwietnia 2023 r. sygn.. akt I SA/GI 1542/22), budowlami są jedynie obiekty lub urządzenia, które zostały tak zakwalifikowane w świetle przepisów prawa budowlanego, a nie innych przepisów prawa. Podkreślenia wymaga jednak, iż Trybunał Konstytucyjny wskazał dodatkowo, że „ nie jest wykluczone, aby o stanie poszczególnych obiektów i urządzeń współdecydować będą również inne przepisy rangi ustawowej, uzupełniające, modyfikujące czy doprecyzowujące prawo budowlane”. Takimi przepisami są w ocenie organu podatkowego normy zawarte w u.e.p.a., które z uwagi na rozwój technologii i założeń społeczno – środowiskowych, „dostrzegły” nową kategorię obiektów – stacje ładowania paliw i nadały im odpowiednią klasyfikację zgodną z nomenklaturą wykorzystywaną na gruncie u.p.b. stacje ładowania pojazdów są wieć urządzeniami budowlanymi albo wolno stojącymi obiektami budowlanymi, które nie będąc budynkami albo obiektami małej architektury, muszą być z istoty (treści art. 3 pkt 1 i pkt 3 u.p.b.) budowlami.

Mając powyższe na uwadze organ podatkowy stwierdza, że przedstawione we wniosku stacje ładowania pojazdów cyt. „Stacja ładowania pojazdów składać się będzie przede wszystkim z urządzenia technicznego, przewodów do ładowania pojazdów i ewentualnego fundamentu prefabrykowanego.” mieszczą się w katalogu budowli wymienionym w art. 3 pkt 3 u.p.b. jako wolnostojące urządzenia techniczne. A skoro tak, to nie mogą one stanowić równocześnie innych budowli pod odmiennymi nazwami wymienionych w art. 3 pkt 3 u.p.b. Z nazwy to urządzenie techniczne wymienione zostało w art. 29 ust. 1 pkt 25 u.p.b. Argumentem przemawiającym za uznaniem przedmiotowej stacji ładowania pojazdów za obiekt budowlany jest również to, że umieszczona została ona w art. 29 ust. 1 pkt 25 u.p.b. jako obiekt niewymagający pozwolenia na budowę cyt. „Nie wymaga decyzji o pozwoleniu na budowę, natomiast wymaga zgłoszenia, o którym mowa w art. 30 (…) budowa stacji ładowania, w rozumieniu art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1083, 1260 i 2687), z wyłączeniem infrastruktury ładowania drogowego transportu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 3 tej ustawy.”

Uwzględniając definicję obiektu budowlanego konieczne staje się jeszcze wyjaśnienie czy stacja ładowania pojazdów jako budowla - wolnostojące urządzenie techniczne zostanie wniesiona z użyciem wyrobów budowlanych. Organ podatkowy stwierdza, że użyty w art. 3 pkt 1 u.p.b. zwrot „wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych” nie oznacza, że budowlą (budynkiem, obiektem małej architektury) jest obiekt wzniesiony tylko z wykorzystaniem wyrobów budowlanych. Ustawodawca nie użył w tym przepisie "wyłącznie z użyciem wyrobów budowlanych", a jedynie z ich "wykorzystaniem", oznacza to że do wytworzenia obiektu budowlanego mogły zostać wykorzystane również inne elementy niż wyroby budowlane.(por. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 września 2021 r., sygn. akt III FPS 1/21). W celu wyjaśnienia tego zagadnienia organ podatkowy wskazuje w pierwszej kolejności na przepis art. 1 u.p.b., który określa przedmiot regulacji ustawy Prawo budowlane i stanowi „Ustawa - Prawo budowlane, zwana dalej "ustawą", normuje działalność obejmującą sprawy projektowania, budowy, 13 utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz określa zasady działania organów administracji publicznej w tych dziedzinach.” Zdaniem organu podatkowego skoro stacje ładowania pojazdów zostały w ustawie o elektromobilności i paliwach alternatywnych określone jako wolnostojące obiekty budowlane, a w art. 29 ust. 1 pkt 25 u.p.b. ustawodawca stwierdza, że nie wymaga decyzji o pozwoleniu na budowę, natomiast wymaga zgłoszenia, o którym mowa w art. 30 u.p.b. budowa stacji ładowania pojazdów, to już z tego powodu należy uznać, że stacje te, jako obiekty budowlane – budowle zostaną wzniesione z użyciem wyrobów budowlanych. Gdyby obiekty te nie spełniały definicji obiektu budowlanego (m.in. wzniesienia z użyciem wyrobów budowlanych), to nie byłyby objęte regulacją ustawy Prawo budowlane.

Stanowisko organu podatkowego znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym.

W jednym z wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 listopada 2023 r., sygn. akt III FSK 82/22, Sąd stwierdza cyt. „Z perspektywy rozpatrywanej sprawy istotne znaczenie ma rozstrzygnięcie, czy sporny obiekt został "wzniesiony z użyciem materiałów budowlanych". Ustawa - Prawo budowlane nie zawiera definicji wyrobów budowlanych. Do wyrobów budowlanych nawiązuje przepis art. 10 u.p.b., zgodnie z którym "Wyroby wytworzone w celu zastosowania w obiekcie budowlanym w sposób trwały o właściwościach użytkowych umożliwiających prawidłowo zaprojektowanym i wykonanym obiektom budowlanym spełnienie podstawowych wymagań, można stosować przy wykonywaniu robót budowlanych wyłącznie, jeżeli wyroby te zostały wprowadzone do obrotu lub udostępnione na rynku krajowym zgodnie z przepisami odrębnymi, a w przypadku wyrobów budowlanych - również zgodnie z zamierzonym zastosowaniem". Pojęcie wyrobu budowlanego ustawodawca zdefiniował w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o wyrobach budowlanych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1570 z późn. zm.) poprzez odesłanie w art. 2 pkt 1 wprost do definicji zamieszczonej w art. 2 pkt 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 z 9 marca 2011 r. ustanawiającego zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylającego dyrektywę Rady 89/106/EWG (Dz.Urz.UE.L 88, s. 5, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem "wyrób budowlany" oznacza każdy wyrób lub zestaw wyprodukowany i wprowadzony do obrotu w celu trwałego wbudowania w obiektach budowlanych lub ich częściach, którego właściwości wpływają na właściwości użytkowe obiektów budowlanych w stosunku do podstawowych wymagań dotyczących obiektów budowlanych. Przywołana definicja "wyrobu budowlanego" wskazuje, że o zaliczeniu wyrobu lub zestawu do kategorii wyrobów budowlanych decyduje cel, w którym został wyprodukowany i wprowadzony do obrotu, oraz właściwości wyrobu (zestawu). Celem tym jest trwałe wbudowanie w obiekcie budowlanym (por. też A. Despot-Mładanowicz (w:) A. Plucińska-Filipowicz (red), M Wierzbowski (red.), K. Buliński, A. Despot-Mładanowicz, T. Filipowicz, A. Kosicki, M. Rypina, M. Wincenciak, Prawo budowlane. Komentarz, WKB 2018, LEX Omega, komentarz do art. 3).

Wobec powyższego zdaniem organu podatkowego nie ulega wątpliwości, że stacje ładowania pojazdów będą wzniesione w procesie budowlanym z użyciem wyrobów budowlanych. Z opisu stacji ładowania wynika, że obiekt ten składa się m.in. z obudowy ładowarki z blachy (ściany osłonowe, drzwi, dach urządzenia). Wnioskodawca w uzasadnieniu wniosku stwierdza, „Odnosząc się do przedstawionego przez Spółkę zdarzenia przyszłego oraz opisu urządzenia technicznego w postaci stacji ładowania pojazdów elektrycznych, należy wskazać, że będzie to obiekt, który zostanie wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych, a tym samym stanowić będzie obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy PB”. Zatem stanowisko organu podatkowego jak i Wnioskodawcy w tym zakresie nie jest sporne.

Nie można więc zaakceptować stanowiska Wnioskodawcy, że budowlą podlegającą opodatkowaniu w podatku od nieruchomości będzie wyłącznie fundament bądź część budowlana (np. betonowa płyta parkingowa). Wnioskodawca pomija fakt, że już w ustawie o elektromobilności i paliwach alternatywnych stacje ładowania pojazdów elektrycznych określone zostały jako wolno stojące obiekty budowlane, a skoro nie są budynkiem ani obiektem małej architektury to stanowią budowlę. Jako jedną z kategorii budowli ustawodawca wymienił „wolnostojące urządzenia techniczne”, a budowlę stanowi całe urządzenie techniczne wraz z instalacjami zapewniającymi użytkowanie obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, nawet jeżeli w niektórych przypadkach posiada fundament.

Odnosząc się jeszcze do planów wnioskodawcy związanych z wolą sytuowania stacji ładowania paliw, w postaci (jak ustalono powyżej) wolnostojących obiektów budowlanych w garażach wielostanowiskowych, należy przytoczyć podgląd wyrażony w doktrynie prawa, zgodnie z którym
„Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych przy tym nie zawiera przepisu, który prowadziłby do obniżenia podatku od nieruchomości, gdy jeden z przedmiotów opodatkowania umiejscowiony jest na drugim, np. budynek na gruncie, budowla na gruncie czy też budowla w budynku. Ponadto przepisy ustawy podatkowej nie uzależniają zakwalifikowania danej rzeczy jako budowli od jej lokalizacji. Okoliczność położenia budowli jest zatem neutralna z punktu widzenia przepisów prawa podatkowego. Może być ona posadowiona na gruncie jako obiekt (urządzenie) wolnostojący czy też na innym obiekcie budowlanym, np. konstrukcja stalowa usytuowana na dachu budynku. Obiekt budowlany lub urządzenie budowlane mogą znajdować się pod ziemią, jak ma to miejsce w przypadku budowli położonych w wyrobiskach górniczych. Przeszkodą do zakwalifikowania danej rzeczy jako budowli nie jest więc posadowienie jej w obiekcie spełniającym kryteria definicji budynku. Decydujące znaczenie ma to, czy dana rzecz spełnia kryteria przedmiotu opodatkowania, czyli budowli z art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 1aust. 1 pkt 2 u.p.o.l. Jeżeli jest tak, że obiekt budowlany jest budynkiem, to stanowi przedmiot opodatkowania, o którym mowa a art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. a art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l., a podstawą jego opodatkowania jest powierzchnia użytkowa. Natomiast gdy w takim obiekcie znajdują się się inny obiekt budowlany lub urządzenie budowlane będące samodzielnym przedmiotem opodatkowania ( nie stanowiące części składowej budynku) lub częścią innego przedmiotu (np. sieci technicznej), to podlegają opodatkowaniu odrębnie od budynku, w którym się znajdują – od swojej wartości” (R. Dowgier, L. Etel, G. Liszewski, B. Pahll, Podatki 
i opłaty lokalne. Komentarz, LEX. 2021, art. 1a). Tym samym, stacje ładowania pojazdów stanowiące zgodnie z intencją wnioskodawcy obiekty budowlane, przymocowane do fundamentowej lub stropowej płyty garażu wielostanowiskowego, będą odrębnym przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

Mając również na względzie, iż jak wskazano we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej realizacja stacji ładowania pojazdów ma odbywać się w ramach prowadzonej przez wnioskodawcę działalności gospodarczej, organ podatkowy stwierdza, że opisane w ww. wniosku stacje ładowania pojazdów elektrycznych stanowią budowle w rozumieniu u.p.o.l. i będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

Stanowisko wnioskodawcy przedstawione w złożonym wniosku należy więc uznać za nieprawidłowe.

Niemniej jednak jako gmina przyjazna środowisku, należąca do Stowarzyszenia Gmin Przyjaznych Energii Odnawialnej jesteśmy w trakcie procesu legislacji uchwały  zwalniającej z podatku od nieruchomości grunty, budynki, budowle lub ich części zajęte na stacje ładowania pojazdów elektrycznych.

Mając na uwadze powyższe, postanowiono jak na wstępie.

Niniejsza interpretacja udzielona jest przez organ podatkowy w oparciu o przepisy prawa podatkowego obowiązujące na dzień wydania interpretacji i dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę we wniosku z dnia 06.03.2024 r. Wskazać należy, że Wnioskodawca ponosi konsekwencje przedstawionego stanu faktycznego. W przypadku rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym przedstawionym we wniosku, a stanem rzeczywistym, udzielona interpretacja nie chroni Wnioskodawcy.

Na niniejszą interpretację przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa. Termin do wniesienia skargi wynosi 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu, a w przypadku nie udzielenia odpowiedzi – 60 dni od dnia wezwania do naruszenia prawa.

Jednocześnie organ podatkowy informuje, że niniejsza interpretacja po usunięciu danych identyfikujących wnioskodawcę zostanie zamieszczona w Biuletynie Informacji Publicznej.

Wytworzył: Leszek Kuliński
Odpowiedzialny za treść: Renata Dylewska
Data wytworzenia:
Opublikował w BIP: Radosław Sawicki
Data opublikowania:
Liczba wyświetleń: 17

Powiadom znajomego